Posted By Frederic De Meyer

Wie De Toverberg gelezen heeft, heeft vermoedelijk de viering van het honderdjarig bestaan van het boek niet nodig om er regelmatig aan terug te denken. Het is zo’n boek dat aan je lijf blijft plakken – in goede zin, hoewel het lang geen comfortabel boek is. De ellenlange discussies tussen Settembrini en Naphta, en daartussen de aarzelende ontluiking van Castorp als autonoom individu, worden soms voorgesteld als bildungsroman, dan weer als een meedogenloos sfeerbeeld van het maatschappelijk verval in het tijdsbestel waarin het geschreven werd.

Het bedwelmende effect van de roman komt, wat mij betreft, voornamelijk voort uit het feit dat in het ritme van de gesprekken en de kleine gebeurtenissen het sympathische zenuwstelsel het langzamerhand overneemt van de ratio, die tegen het eind van de 900 pagina’s helemaal tot capitulatie wordt gedwongen. Anke Gilleir vat het misschien het beste samen in De Tijd: De Toverberg lezen is als in een warm bad stappen.

De Toverberg heeft menig kunstenaar op talrijke uiteenlopende manieren geïnspireerd, ook honderd jaar later. Voor Veerle Verbeke vormde het alvast het startpunt van een reeks werken. Toen ze tot de vaststelling kwam dat ze maar liefst drie versies van het boek in huis had, besliste ze de oudste versie te verscheuren en te gebruiken als canvas voor een reeks portretten. Voor wie, net als ik, huivert bij de gedachte aan boekverbranding of vernietiging van welke aard ook: wees clement in dit geval. De vertalingen uit het midden van de vorige eeuw zijn op zijn zachtst gezegd niet zo vlot leesbaar voor een hedendaags publiek. Daarbij komt dat Veerle de pagina’s gebruikte om de conversaties in het boek voort te zetten, zij het op haar eigen manier.

Op de vellen tekende ze het portret van vrouwelijke filosofen die ze bewondert: Simone De Beauvoir, Simone Weil, Hannah Arendt, Ayn Rand. Niet zelden voedden de woorden van Mann op de grondlaag de dialogen die Veerle mentaal voerde met deze illustere denkers terwijl ze hun portret maakte. Het vurigst spreekt ze over de filosofe, theologe en wetenschapster Lou Salomé, die met haar levenskeuzes en filosofische traject kan gelden als de eerste vrijgevochten vrouw – lang geen evidentie in tijden waarin een vrouw nog als een zielloos voorwerp werd aanschouwd.

Op de expo De Mens in Campo Santo bekijk ik voor het eerst de hele reeks bij elkaar. De werken zo naast elkaar als geheel zien hangen, geeft ze de kracht van een statement: hier staat een autonoom mens die, zelfs al wordt ze geïnspireerd door andere denkers, een eigen pad bewandelt in de chaos van mogelijke richtingen en bestemmingen. De portretten gelden evengoed als eerbetoon als dankbetuiging, zo beeld ik mij in, voor de ijkpunten die ze op haar weg vormden.

De reeks is niet af, vertelt Veerle, alsof ze nog mogelijkheden wil openlaten voor nieuwe ontmoetingen en denkpistes – alsof ze, net als haar portretten, geen onbeschreven blad is, maar evenmin een boek dat aan zijn laatste hoofdstuk toe is.

De Toverbergcollectie, zo doopte Veerle haar reeks. Of het een magische reeks is, laat ik aan ieder over om te oordelen. Maar ze is alleszins krachtig en inspirerend: een open uitnodiging om niet enkel De Toverberg te (her)lezen, maar evenzeer om alle mensen te ontdekken die, in zijn kielzog, in alle vrijheid nadenken over de tijd waarin ze leven.

“Tijdens onze dagelijkse wandelingen zwijgen we soms het hele uur”. DS 22.05.2024

Zij was na een rampjaar aan het herbronnen in Oostende, hij zat aan het ziektebed van zijn partner die uiteindelijk voor euthanasie koos. Maar de honden en de liefde voor de kunst brachten Jan De Proost en Veerle Verbeke  samen. “Toen Veerle voor het eerst bij me thuis was, voelde het alsof ze daar altijd al was geweest.”

Jan: “Vijf jaar geleden zei een bevriende fotografe me dat ik eens met een zekere Veerle moest gaan babbelen, een vrouw die een puppy had van de border collie van mijn vriendin én die heel intrigerende schilderijen maakte, zo zei ze. Ik heb zelf een hond en ben naast fotograaf ook een groot kunstliefhebber, dus dacht ik: waarom niet?”

Veerle: “Op een gure dag troffen we elkaar in een zo goed als leeg vegetarisch restaurant in Oostende, waar ik toen woonde. We wilden elkaar ontmoeten om te kijken of er misschien een artistieke samenwerking in zat. Een date was het allerminst.”

Jan: “Mijn toenmalige partner was al twintig jaar ziek en zat net in de laatste fase van haar euthanasietraject. Ik had dus absoluut geen amoureuze bedoelingen met Veerle. Maar toen ik na die eerste babbel, die bijna vier uren duurde, naar huis reed, dacht ik wel: wat was dit? Ik ben in mijn leven al veel interessante mensen gekruist op mijn pad, maar dit had ik nog nooit meegemaakt.”

Veerle: “Op zo’n eerste ontmoeting tussen twee mensen die elkaar totaal niet kennen verwacht je eerder wat smalltalk, een gesprek over de meer alledaagse dingen. Bij ons ging het meteen de diepte in. We hadden het over filosofie, psychologie, boeken, kunst. En over onze honden natuurlijk.”

Jan: “We doen dat overigens nog steeds. Als we wakker worden vragen we elkaar niet of er koffie gezet moet worden, maar hebben we het bijvoorbeeld over iets dat Simone de Beauvoir ooit eens heeft beweerd (lacht).”

Lockdown

Veerle: “Toen Ariane, de voormalige partner van Jan, overleed, heb ik de uitvaartdienst bijgewoond. Ik ben als mens en als kunstenares heel geïntrigeerd door de dood, maar ik voelde ook dat ik daar moest zijn voor Jan. Het had niks met ratio te maken, ik heb Arianne ook nooit ontmoet, maar ik volgde mijn instinct, mijn buik die me zei: jij moet daar zijn.”

Jan: “Ik had Veerle daar helemaal niet verwacht, maar het deed me goed dat ze er was. Het is vreemd: als een kind geboren wordt, weet iedereen wat te doen en wat te zeggen, maar als iemand sterft lijkt niemand het nog te weten. Veerle praatte heel natuurlijk over de dood, ik vond dat heel mooi.”

Veerle: “Twee maanden later, in januari, zijn we met onze honden gaan wandelen op het strand. Opnieuw ging ons gesprek al snel weer richting de kunst en de letteren.”

Jan: “Ik stelde Veerle voor om in februari te komen helpen op het allereerste ‘Salon des Artistes’ dat ik organiseerde, een avond waarbij ik in mijn huis, omgedoopt tot Studio Rodeberg, rond een bepaald thema kunstenaars en kunstliefhebbers samenbreng.”

Veerle: “Ik voelde me onmiddellijk helemaal thuis in die omgeving.”

Jan: “Het was heel gek om te merken, maar voor mij voelde het alsof Veerle daar altijd al geweest was.”

Veerle: “Een maand later ben ik ook effectief nooit meer weggegaan (lacht).”

Jan: “Op 13 maart 2020, de dag waarop ons land in lockdown ging, is Veerle van Oostende naar Gent komen wonen. En inderdaad, ze is hier nog altijd.”

Veerle: “Zonder de lockdown had het wellicht wat langer geduurd vooraleer we gingen samenwonen. Jan was de dood van Arianne nog aan het verwerken en ik voelde me eigenlijk best goed, alleen wonend aan de zee. De coronacrisis heeft alles wat versneld.”

Jan: “Absoluut, maar het voelde wel als een vanzelfsprekende beslissing. We wilden vanalles samen doen, samen creëren, en onze honden waren natuurlijk ook blij met hun speelkameraad.”

Veerle: “We hebben ook effectief een hele machine op gang gebracht samen. Jan en ik kunnen heel goed samenwerken, we versterken elkaar. Onze interesses zijn exact dezelfde en het is van daaruit dat we vertrekken om samen te maken én om anderen mee in te betrekken.”

Geen eiland

Jan: “Veerle kende mijn verhaal, over langdurige ziekte en euthanasie. Toen ze bij me kwam wonen, kwamen ook haar verhalen. Over seksuele intimidatie, mannelijke dominantie en hoe ze zich daartegen heeft verzet. En hoe ze haar hele leven heeft omgegooid om zelfstandig kunstenares te worden.”

Veerle: “In 1996 ben ik getrouwd met iemand die eigenlijk niet bij me paste. Dat huwelijk is ook agressief geëindigd, waardoor ik op de vlucht moest. Nadien verzeilde ik van de ene relatie in de andere tot ik in 2016 op een absoluut dieptepunt kwam. Mijn partner verliet me, mijn zaak - ik heb twintig jaar lang tweedehandswinkels met exclusieve merken uitgebaat - ging failliet en mijn vader overleed. Een rampjaar.”

Jan: “Maar hoe je dat vervolgens hebt omgebogen in iets positiefs, is wel bewonderenswaardig.”

Veerle: “Ik ben in 2017 in Oostende gaan wonen en heb toen beslist om alleen nog te doen wat ik graag doe. Aan de kunstacademie volgde ik de schilderopleiding en legde me daar volledig op toe. Voor ik Jan leerde kennen, ben ik vier jaar alleen geweest. Een enorm leerrijke periode, waarin ik volledig aangewezen was op mezelf. Dat zorgde ervoor dat ik tegen de tijd dat ik Jan ontmoette, veel beter wist wie ik was en wat ik wilde.”

Jan: “En, belangrijk: in 2019 besloot ze dus om een puppy te nemen. Zonder die beslissing hadden Veerle en ik elkaar nooit ontmoet. Ik vind dat nog altijd een waanzinnige gedachte. Schitterend, toch?”

Veerle: “In de periode dat we elkaar leerden kennen, leefde we beiden nogal teruggetrokken. Jan zat middenin het afscheid nemen van Ariane, ik was aan het herbronnen in Oostende. Het gekke is: sinds we elkaar kennen hebben we net heel erg veel contacten. In die vijf jaar hebben we een enorm netwerk aan interessante mensen uitgebouwd, van muzikanten over schrijvers tot beeldende kunstenaars.”

Jan: “We zeggen soms, bewust wat dubbelzinnig, dat onze liefde geen eiland is, maar een platform waar velen welkom zijn.”

Performance trouw

Veerle: “Hoe vaak we ook mensen rondom ons hebben, soms zijn hier tot vijftig mensen in huis, we functioneren ook heel goed op onszelf. Ook los van elkaar. We hebben beiden nood aan onze eigen privé en net omdat we dat alle twee nodig hebben, is er veel wederzijds begrip.”

Jan: “We wandelen elke dag een uur in de Vinderhoutse bossen. Soms is dat een soort werkvergadering, maar soms zwijgen we ook dat volledige uur. Omdat de ene bijvoorbeeld in een denkproces zit en de andere gewoon wat van de natuur wil genieten.”

Veerle: “Het is voor mij echt een verademing om dat met iemand te kunnen. Ik besefte vroeger te weinig dat ik dat echt nodig heb, die ruimte maar ook het respect ervoor van de ander.”

Jan: “Het heeft ook te maken met zelfrespect. Veerle won die door de beslissing die ze nam in 2017, bij mij groeide het na de dood van Ariane. Na haar slopende ziekte en overlijden belandde ik op een absoluut nulpunt. Ik was veel energie kwijt en moest dat stap voor stap weer opbouwen. Dat lukte omdat ik opnieuw meer vrijheid had om dingen te doen. En het is op dat pad dat ik Veerle ben tegengekomen.”

Veerle: “In juni 2021 zijn we getrouwd. Corona heerste nog volop, maar we hadden geluk: een dag voor we trouwden versoepelden de maatregelen, waardoor er toch wat meer mensen konden komen. Wel allemaal met een mondmasker op, maar toch.”

Jan: “We hebben er, in het stadhuis van Gent, een ware happening van gemaakt. Een performance.”

Veerle: “Jan is een hele goeie babbelaar (lacht). We wilden ook niet zomaar, doorsnee, onze geloften aan elkaar kwijt. Eigenlijk leek het meer op theater.”

Jan: “Wij zijn helemaal onszelf, alleen én in onze relatie. In ons professioneel werk, onze tentoonstellingen, salons en events, kunnen we dat uiten. Alles wat we maken komt voort uit liefde maar ook pijn, macht maar ook onmacht, vreugde, en verdriet dat doorheen de jaren een plaats heeft gekregen.”

Dit artikel verscheen in De Standaard van 22 mei 2024

Tekst Joke Van Caesbroeck

Beeld Carmen De Vos Polaroids

Bij de expo Trust in Love in Campo Santo 3 tot 18  februari 2024

Binnenwandelen in de wereld van kunstenares Veerle Verbeke voelt als een onderdompeling in een bad van filosofie, mythologie, spiritualiteit, astrologie en hekserij.

Veerle reflecteert over de rol van de vrouw in de geschiedenis én in onze hedendaagse, hoofdzakelijk patriarchale samenleving. Een maatschappijvorm waarin vooral mannen de dominante rol vertolken.

Veerle drukt zich meestal uit in kleurrijke abstracte of surrealistische schilderijen en intrigerende polaroids. Geïnspireerd door denkers, schrijvers en kunstenaars zoals Susan Sontag, Dora Maar, Man Ray en Max Ernst - die ze ook allemaal op canvas portretteert - verkent Veerle nieuwe artistieke horizonten.

Veerle's artistieke zoektocht vertrok vanuit een oervorm die haar werd aangereikt door de Venus van Lespugue. Een venusbeeldje van ongeveer 25.000 jaar oud, uitgesneden uit het ivoor van een slagtand van een mammoet. Van alle venusbeelden lijkt dit beeldje de meest extreme vrouwelijke rondingen te bezitten. Wanneer we hier even rondkijken is de invloed van dit prehistorische artefact op Veerle’s werk duidelijk zichtbaar.

In haar recentste werken gaat Veerle nog een stap verder. Naast de natuurlijke rondingen verschijnen nu ook hoekige, knokerige elementen op het canvas. Een nieuwe fase lijkt ingezet. Tussen de coulissen kijken Louise Bourgois en Alberto Giacometti instemmend toe.

Veerle's achtergrond als onderneemster in de wereld van tweedehands- en vintagekleding laat ook sporen na in haar kunst. Haar creativiteit, ooit zichtbaar in haar zorgvuldig ontworpen etalages, vindt nu een nieuwe uitdrukking in haar artistieke werk.

Met overgebleven kledingstukken uit haar vroegere zaak, creëerde Veerle speciaal voor deze expo de assemblage ‘Trust in Love’.

Het is meteen ook de titel van haar tentoonstelling.

Ron Chiers (inleiding tot de expo)

Bij de expo Troost in Campo Santo 19 tot 26 november 2023

Veerle Verbeke toonde zeer onlangs nog haar werk in een interessante tentoonstelling in het Kasteel Borluut, ze komt op voor de vrouw, de vrouwelijke lijn en fulmineert wat tegen de mannelijke dominantie en arrogantie, ze toont zich strijdbaar en sterk. Hier wil ze haar ‘zachte kant’ laten zien aan de hand van een aantal kleinere werken. Ze heeft het bij mijn bezoek over “de vlietende wereld van het Japanse” als ze haar werken toont. Ze zijn intiemer, vragen om dichterbij te komen, maar ze liggen in diezelfde lijn als haar andere werk, het zijn voornamelijk vrouwenfiguren, ze kijken u aan, ze confronteren u of hun blik is verinnerlijkt, hun ogen zijn geloken. Het zijn geen portretten, het zijn mensen, ze zijn anoniem en universeel.

Enkele werken sluiten door hun vormgeving mooi aan bij de beelden van Guy. De figuren hebben geen gezicht, enkel de suggestie ervan. Ze zijn schematisch weergegeven maar herkenbaar als levend wezen en ze zijn met zijn tweeën. Troost door lichamelijk contact wordt hier treffend geïllustreerd. Troost is trouwens niet alleen menselijk, ook dieren kennen dat.

Veerle samùen met Jan zijn ook de initiatiefnemers van deze tentoonstelling. Met hun initiatieven willen ze niet zozeer enkel mooi werk tonen, maar beogen ze vooral interactie met het publiek. Vandaar dat ze altijd aanwezig zijn en dat deze tentoonstelling ook elke dag open is, dat er een breed publiek langs komt en dat er veel communicatie is. Dit is dus echt wel een expositie die mensen troost kan bieden, ieder van ons heeft dat nodig

ARTIKEL IN THE ARTCOUCH 22/01/2023

Posted By Frederic De Meyer

In de omvangrijke bibliotheek van Veerle Verbeke en haar partner, fotograaf Jan De Proost, prijken de grote teksten uit de westerse filosofie, van Aristoteles tot Kant; de intieme gedachten van Kafka; de verzamelde werken van C.G. Jung. Het lezen geeft vorm aan haar eigen gedachten, aan de beelden die in haar hoofd tollen, hoewel ze haar vreemd genoeg niet beïnvloeden, meent ze, of zo ze dit doen, toch niet rechtstreeks: ze dienen als geschreven bevestiging voor de gedachten die haar als mentale beelden van binnenuit worden gepresenteerd, en die ze de vrije loop laat in haar schilderijen en pentekeningen. Een vrije doorstroom tussen het zijn, de projectie en de reflectie ervan, aan het papier of het doek toevertrouwd.

Het is een proces. Een natuurlijke evolutie. Enkele jaren terug startte ze na een moeilijke periode met lessen aan de academie. Instinctmatig maakte ze portretten van denkers en kunstenaars (die ook denkers zijn) die iets voor haar betekenden, een al dan niet gevoelige snaar wisten te beroeren. Topor, Man Ray, Walter Benjamin. Meer en meer vrouwelijke filosofen ook, die, gelukkig maar laattijdig, meer en meer belangstelling genieten. Hannah Arendt, Simone Weil, de Beauvoir. De portretten gelden als schuchtere statement, in die periode, een losrukken uit de circle of concern -de zaken en gebeurtenissen waar je geen invloed op hebt maar die op je wegen-, door het veruitwendigen van een intieme gedachten. Tegelijk een affirmatie van de eigenheid, van het Jungiaanse ‘zelf’, die ze benadrukt in een reeks zelfportretten. Een dubbele statement: in de expo in Campo Santo staan vier van haar zelfportretten op het altaar.

Het is geen ijdelheid, lijkt me, geen rebellie tegen weerbarstige omstandigheden, ook de innerlijke. Eerder een strijdvaardige acceptatie ervan. Een samenvatten van een levensloop die niet rechtlijnig is verlopen, maar een ondoorgrondelijke logica volgt. Richtingloos, maar niet doelloos.

Je ziet het in de evolutie, van reeks naar reeks, in de kapel niet chronologisch, maar gevoelsmatig geordend. Geen schikking of pikorde, een voorlopig totaalbeeld van een leven dat geleden heeft maar via talrijke omwegen naar een nog wazige kern leidt. Figuren verdwijnen, muteren langzamerhand tot fluïde vormen -“omhulsels van mijn muze”, noemt ze ze mooi. 

Een reeks startte ze met twee hangende vormen, lusteloos en tam, weerzinwekkend wezenloos. Als reactie hierop ging ze deze vormen verder exploreren, hier en daar lijken ze zichzelf vanuit verschillende invalshoeken te analyseren, ietwat verrast om wat ze er vinden. De reeks mondt uit op twee grote werken waar de vormen transparant zijn en een herkenbare vorm hebben ingenomen. Een metafoor voor het traject van introspectie die ze met deze reeks heeft afgelegd? Ik kan de verleiding niet weerstaan het zo te interpreteren. Maar ik kan me vergissen. De kijker ziet uiteindelijk enkel wat hij zelf wilt zien…

Lees het artikel in THE ARTCOUCH

https://www.theartcouch.be/nieuws/veerle-verbeke/

INTERVIEW: VEERLE VERBEKE IN VENICE JUNE 15, 2022

Luca Curci talks with Veerle Verbeke during the 15th Edition of VENICE INTERNATIONAL ART FAIR 2022, at Palazzo Bembo.

“My inspiration comes from my childhood, the animation film: the Japanese anime in a colorful palette with large melancholic eyes and a philosophical wallpaper. The human and his emotional landscape fascinates me immensely. I can stare, observe and fantasize for hours. The face is an emotional landscape. The journey up to that point. The unique story of the person.”

Luca Curci – What are you currently working on?

Veerle Verbeke – Currently I’m working on a biomorphic series. This project started after my series of self-portraits that are now in the ITSLIQUID Exhibition in Venice. The biomorphic series is based on the form of my face, an upside-down egg. The egg is the beginning of everything, the base of life. Then I thought of what I could do with the form of an egg. And so I came to my ‘little monsters’, my liquid emotions. They are now leading their own life on canvas and as soft sculptures, so people can touch ‘emotions’. You can literally touch and feel ’emotion’.

LC – How did you get to your current artistic practice?

VV – I started in 2016. I followed art school for a few years after I stopped my profession as an independent vintage shopkeeper. The lessons in art school went way too slowly for me. So I began to watch youtube to learn, read a lot of art/philosophy/history/poetry books and saw lots of art in lots of musea in Europe. I guess you could call me a very curious self-taught human at the school of everyday life. During that period Covid19, I painted every day so my evolution as an artist started to take an explosive start.

LC – Which is the role the artist plays in society? And contemporary art?
VV – The role of ‘real’ and ‘pure’ artists is to be themselves and stay connected with their inner energy, their inner human, the core of everything, the core of life. So they can be the mirror for society. They are needed in the cycle of life to bring change and progress. Especially contemporary art. The beating heart of the life that is now, at this moment.

LC – Do visitors’ suggestions enrich yourself and your art?
VV – The period we had to stay indoors for the Coronavirus was very clear, we need other people. We need communication, we need to learn from each other. Otherwise, we get stuck in our own thinking, and like in stagnant water, you get sick from drinking that water. So yes, people enrich me, they inspire me, they gave me fuel, and they are my energy. During every exhibition I talk about emotions to people, I tell my story so they can connect. They can feel my story and so they can feel their story, so we are in connection at that moment. Connection is the enrichment we all need in this world right now.

LC – Do you use art to express something in particular? Is it your medium of expression?
VV – To me my art is both. It is a medium I use to get my message out. But it is also the expression of my inner soul.

LC – What is the message linked to the artwork you have shown in this event? How is it connected to the theme of the entire exhibition?

VV – I made a series of self-portraits on the pages of my favourite book ‘the Magic Mountain’ of Thomas Mann. I painted my face with a story underneath. My body contains a lot of stories. All different kinds of little stories made me who I am today. And all the stories we had in our lives we can see in the face, in the eyes, the skin. Traces of all our stories. Our face is the whole story, the story of everything. Every day that face changes, new stories are added everyday.

LC – What do you think about the concept of this exhibition? How did it inspire you?
VV – I reacted on the open call because the theme resonates with my work. I was already inspired. It is like a puzzle that fits.

LC – What is your idea about ITSLIQUID GROUP?

VV – I don’t really have an idea about the group yet because it’s all new to me. I’m just beginning to read the story about ITSLIQUID. It sounds great. I love the word Liquid. Liquid has all forms, like water it takes the form of the container where it is put.

LC – What do you think about the organization of our event?
VV – I think the organisation sounds good. I wasn’t there in Venice so I can only judge from behind my desk, behind my computer screen. It looks ok. The shipping went well. When I had questions I always got a quick response in my mail. My work looks good on the wall, I asked someone to take pictures so I could see where my work was placed.

Read this article on ITSLIQUID 

https://www.itsliquid.com/search/Veerle+verbeke

TROOST 
CAMPO SANTO 19 - 26 november 2023

Over de expo 'In Stilte ' januari 2023

DAAN RAU 23/01/2023:

Gisteren even stilgestaan bij de tentoonstelling van Veerle Verbeke in de Amanduskapel bij het Campo Santo. 'In stilte' toont een interessante evolutie in haar werk, een zoektocht die in stilte verloopt.

Van bezoekers:

Heel de moeite om te gaan zien (Maarten Marchau)

Krachtige Veerle! (Carmen De Vos)

Was leuk om te zien en kennis te maken. Doe vooral zo verder (Pol Pollet)

Fier op jou (Kristina Verbeke)

Respect voor soberheid.... geweldig! (Chris Vostes)

Prachtig (Mieke Bruneel)

'De drie boeken van Veerle Verbeke' in The Art Couch juninummer 2023

Foto: Jan De Proost & Veele Verbeke - remake Susan Sontag by Peter Hujar

Op het ogenblik van ons bezoek liggen er verschillende boeken van en over Dante Alighieri’s Goddelijke Komedieverspreid over de tekenruimte en de woonkamer. Twee Nederlandstalige versies, waarvan een in dichtvorm; een tweetalige versie half in het Italiaans, hoewel Veerle de taal niet machtig is; enkele boeken over de tijdsgeest waarin het boek geschreven werd. Het geeft goed weer hoe Veerle in het leven en in haar werk staat: methodisch, in de diepte.

Ook het thema, de Goddelijke Komedie, is niet lukraak gekozen. De doortocht in de hel, de loutering, het bereiken van het paradijs. Het leest als een allegorie op haar persoonlijke leven, aangezien Veerle zelf heel wat woelige waters heeft bevaren alvorens enige balans en rust te vinden. Het is niet dat ze in Dantes relaas een spiegel vindt, of een vorm van troost, eerder een verdieping van haar eigen leven. “Ik wil begrijpen”, zegt ze, Hannah Arendt citerend.

Het mag niet verbazen dat haar boekenkast uitpuilt van meer grondige, in diepte gravende denkers. Ze helpen haar niet enkel om haar eigen verleden om te spitten en tot een consistent verhaal om te vormen, ze helpen haar evenzeer om er zin uit te puren. “Het leven is begrijpbaar”, zegt ze, “al moet je laag per laag de ruis rond de essentie afpellen”. Geduldig, bedachtzaam, maar evengoed hardnekkig en onverschrokken.

Het leven recht in de ogen durven kijken. In al zijn facetten. In haar werk wisselt Veerle de portretten van voorbeelden als Hannah Arendt, Simone Weil of Simone de Beauvoir af met zelfportretten. Niet dat ze zich aan hen meet, ze vormen veeleer een verlengde van haar denken, een laatste, dunne vertakking organisch uit een vruchtbare intellectuele bodem gegroeid.

Literaire studies ritmeren haar dag, maar evengoed dienen ze als afbakening. ‘s Ochtends laaft ze zich aan autobiografieën of aan brieven van literaire reuzen — momenteel de brieven van Henri Miller aan Anaïs Nin —, waarna ze zelf haar gedachten aan het papier toevertrouwt. ’s Namiddags schildert ze in gezelschap van Dantes Inferno. ’s Avonds, na een film, leest ze stripverhalen of kinderboeken, om uit te rusten van de maalstroom aan gedachten en impulsen die de dag haar bracht. Dient de literaire tocht haar tot inspiratie? Soms expliciet, zo blijkt uit haar reeks portretten van denkers die ze bewondert, waarvan sommigen zelfs werden getekend op uitgesneden bladen van Thomas Manns Toverberg — een versie in voor de moderne mens onleesbaar geworden Oudnederlands. Maar het blijkt evengoed uit de reeks abstracte werken die de laatste tijd uit haar ontspruiten, archetypische vormen van berusting en introspectie, maar ook van groei en ontwikkeling. Visuele vormen van een misschien niet zo onbereikbaar doel.

Wie is Veerle Verbeke?

Veerle Verbeke (1971) groeide op in de buurt van Dendermonde. Ze studeerde confectie en etalage
en was 20 jaar zaakvoerder van de tweedehands design fashion voordat ze in 2016 besloot om voltijds kunstenaar te worden. Ze legt zich toe op schilderkunst maar maakt ook tekeningen, digital art en installaties.

Het werk van Veerle is momenteel te zien in Hotel des Artistes in Oostende, Karel Janssenslaan 23 tot 27 augustus. Open van donderdag tot zondag van 14u30 tot 18u00. Op zondag 2 juli is Veerle aanwezig. Meer info via: www.hoteldesartistes.be

Uit het juni nummer van The Art Couch Belgium tekst Frederic De Meyer

Uit Kunst(h)hart 2 juni 2023

Het Salon met Veerle en Jan en op 2 juni bij Kunst(h)hart was veelzijdig!

Hun kennismaking, hun interesses in hun zowel persoonlijke als gezamenlijke projecten. Hun ontmoetingen met gelijkgestemden; hun uitwisselingen rond filosofen en boeken, ochtendgesprekken of wandelingen zijn aanleiding tot een traject naar een treffende foto (door Jan) of een reeks schilderijen van Veerle. Het lijkt allemaal organisch te groeien, hun kunstzinnige Salons, hun Open Atelier (op zaterdagnamlddag), hun projecten met andere kunstenaars (bv Hotel des Artistes In Oostende), Jan weet met zijn babbels verblnding te maken tussen mensen en plaatsen, heden en verleden.Veerle vertaalt dit weefsel (naast bv haar eigen reeks zelfportretten) In kleuren, gevoel en herkenning op canvas, karton, bladzijden uit een oud boek.Jan & Veerle sloten onze eerste '5alons' reeks unlek en met veel élan af.Meer over dit kunstenaarsduo op STUDIO RODEBERG (Rodeberg 12 9030 Gent)

en tijdelijk in Hotel des Artistes

Art Project by 4 Artlsts van 9 juni tot 27 aug 2023 Karel Janssenslaan 23, Oostende (Verslag Annie V.P)

.

Uit Weerwoord (januari 2023)

De absurditeit van de kleine lettertjes bij het tekenen van contracten deed me in de vorige eeuw al licht ontvlammen. Waarom is een tekst die zo belangrijk is altijd in gigantische kleine letters gedrukt? En als het nog even kon gebruikten sommige bedrijven licht blauwe inkt. Totaal onleesbaar, zelfs met een vergrootglas.Gedurende mijn leven als zelfstandige liep ik wel eens vaker van het kastje naar de muur en omgekeerd. Op een gegeven moment werd ik bij problemen enkel nog gehoord in de bufferzone van het callcenter, ver weg van het desbetreffende bedrijf waar ik geen gehoor meer vond. Mijn grieven werd zelfs niet meer ontvankelijk bevonden. Mijn klacht bereikte niet eens meer diegene die ik wou bereiken. Mijn ongenoegen kon enkel nog verdwijnen in het luchtledige.Er ontstond een absurdistisch beeld in mijn hoofd.

Stel je voor. Een ruimte met enkel een gloeilamp, een bureau, een bureaubediende in een grijs maatpak met das en een kilometers hoge gealfabetiseerde sorteerkast. Het enig wat de bureaubediende doet is jouw geschreven klacht ontvangen, registreren en sorteren in de surrealistische kilometerkast. Dag in dag uit, van 9u tot 17u, tijdens de kantoordagen.

Zo is het idee ontstaan.Een plaats waar iedereen terecht kan met z’n klacht. En elke klacht, hoe klein of absurd ook, wordt ontvangen en geklasseerd en bewaard tot in de eeuwigheid.Een ode aan Franz Kafka.

Vandaag, zoveel jaren later, merk ik dat dit probleem alleen maar is gegroeid. Het is zelfs dagelijkse kost geworden. Er zijn geen aanspreekpunten meer. Geen levende zielen waar je kan met praten of jouw probleem kunt aankaarten. De eenzaamheid wordt gestimuleerd want niemand heeft nog tijd. Post bezorgen is bandwerk geworden, de bank heeft nog amper loketbedienden, het ziekenhuis een computer om aan te melden, een dokter een tijdsslot van 15 minuten ...