Tom Verhoeven nodigde me uit om mee te doen aan de expo KIDMIE IV in Schellebelle. 

Hij stelde me voor om mijn werk te tonen in de kerk. 

Ik toonde FEMALE voor het eerst in een solo expo in Kasteel Borluut in Sint-Denijs-Westrem in november 2023.

Na het kasteel volgt nu de kerk. Een logische stap. Kom kijken naar FEMALE

Op zondagen 8 - 15 - 22 en 29 september van 10u tot 18u in de kerk van Schellebelle

Ik ben er alle zondagen van 11u tot 18u om mijn verhaal toe te lichten.

Waarover gaat KIDMIE IV

In een vroegere lingeriefabriek (en de kerk) tonen 40 kunstenaars hun werk in relatie  met het industriële verleden.

Verspreid over verschillende verdiepingen in de fabriek vind je er schilder- en beeldhouwwerken, assemblages, live performances, mixed media, keramiek en olfactieve keramiek, sculpturen, conceptuele werken, street art en graffiti, visuals en sound scapes, fotografie, video en beeld en grafiek.

Dit jaar stellen kunstenaars ook tentoon in de kerk en de pastorij.

Schellebelle ligt tussen Wetteren en Dendermonde.

Waarover gaat FEMALE

Mijn tentoonstelling in de kerk in Schellebelle tijdens de vierde editie van KIDMIE draagt de titel ‘FEMALE’

Het is een onderzoek naar een overschreden lijn. Door de grens van het vrouwelijk lichaam te onderzoeken hoop ik te ontdekken wat het ‘vrouwelijk’ ‘lichaam’ precies is. Hoe ziet dat lichaam eruit? Wat is vrouwelijkheid ? Hoe zit het met overschreden grenzen.

Mijn leven verliep eerst vrij stereotiep: jonge vrouw uit de arbeidersklasse, verliefd, verloofd, getrouwd. Een vrouw die verondersteld werd vooral naar haar man te moeten luisteren. Daar had ik geen zin in. Er kwam huiselijk geweld. Ik hield het voor bekeken en koos mijn eigen weg. In de expo vertel ik mijn persoonlijk verhaal. 

Het is een tentoonstelling over vrouw zijn. Ik vertel mijn eigen verhaal maar ook dat van zovele andere vrouwen. Over hoe ze zich in hun lichaam voelen, hoe ze willen zijn maar vooral hoe anderen daar misbruik van maken. Over psychologisch geweld. Over huiselijk geweld. Over overschreden grenzen.

In de kerk van Schellebelle toon ik 30 schilderijen, tekeningen, textiel-sculpturen, installaties en audiofragmenten en foto’s.

Over vrouwelijk

Wat is vrouwelijke stem, vrouwelijk denken, vrouwelijke stempel, vrouwelijk tekenen, vrouwelijk schilderen?

Wat is vrouwelijk? Wat is een vrouwelijk beeld? Wat zijn vrouwelijke woorden?

Is de lijn die ik teken vrouwelijk vanuit mijn vrouwelijk wezen?

Aangezien mijn lichaam vrouwelijk is, mijn hand vrouwelijk is teken ik daarom een vrouwelijke lijn? 

Als mijn lichaam vrouwelijk is, het potlood of het penseel een onzijdig attribuut maak ik dan vrouwelijke tekeningen?

Wat is dat vrouwelijk beeld, die vrouwelijke lijn, die vrouwelijke tekening?

Kan een lijn mannelijk of vrouwelijk zijn?

Wat definiëren we als een mannelijke lijn? Wat definiëren we als een vrouwelijke lijn?

Mijn lichaam is vrouwelijk = feit

Het attribuut is onzijdig = feit

Mijn denken is vrouwelijk = is dat zo?

Hoe kan ik weten of mijn denken niet mannelijk is?

Hoe kan ik weten of mijn denken vrouwelijk is?

Hoe kan ik weten of mijn denken soms vrouwelijk en soms mannelijk is?

Is voor mij een vrouwelijk voorbeeld van vrouw. Terwijl ze misschien toch mannelijk overkomt?

Waarom komt Abramovic mannelijk over naar mij toe? Marina Abramovic komt voor mij over als een sterke vrouw, een vrouw in haar kracht, onverzetbaar, aanwezig, intens, kwetsbaar, staat volledig open voor de buitenwereld?

The body is a text and the text is a body, something to explore further…

In ieder geval schreef Virgina Woolf in ‘A room of one’s own’ dat er een verschil is tussen mannelijk en vrouwelijk schrijven. Ze Schrijft: “the book needs to be adapted to the body”

Hélene Cixous: “en s’écrivant, la femme fera retour à ce corps qu’on lui a plus que confisqué, dont a fait l’inquiétant étranger dans la place, le malade ou le mort, et qui si souvent est le mauvais compagnon, cause et lieu de inhibitions. A censurer le corps on censure du même coup le souffle, la parole”

'' Het vrouwelijk lichaam is meer demonisch dan het mannelijke lichaam.

De mannelijke seksualiteit is gefocust op de falus terwijl de vrouwelijke sekualiteit is gefocust op het gehele lichaam ''

De verhalen 

De teksten hieronder gaan niet over hoe het werk is gemaakt maar vertellen het verhaal achter het werk. Deze verhalen gaan ver terug in de oudheid maar zijn vandaag nog van toepassing.

Female world

Dit werk stelt de penetratie voor van het mannelijke in de vrouwelijke wereld. Het is een neerwaartse fallus. Een fallussymbool is een object dat staat voor mannelijke kracht.  De mannelijke kracht is een aanvulling van de vrouwelijke kracht. Samen vormen ze één geheel.

De dualiteit van een zelfportret

Het verborgene binnen onszelf. Wat laten we zien? Wat niet?

De kruik van Pandora

De doos van Pandora is een vertaalfout van Desiderius Erasmus. In het Grieks werd gebruik gemaakt van ‘Pithos’ (vat of kruik). Bij het vertalen naar het latijn maakte Erasmus de fout om dit naar ‘Pyxis’ te vertalen. Pyxis betekent doos. (Uit het boek Pandora’s kruik van Nathalie Haynes)
Het gaat het verhaal van Pandora alweer?

Omdat ze nieuwsgierig was en niet luisterde naar de raad van Zeus werd Pandora de oorzaak van alle ellende en chaos die er op de wereld werd losgelaten.

Dit was echter de mannelijke visie op de mythologie, waar zij zelf de grote helden zijn!

De vrouwen die in alle oud-Griekse verhalen voorkomen zijn monsters, extreem volgzaam of dom.

Sinds kort zijn er gelukkig heel veel hervertellingen van de mythologische verhalen, deze keer door de ogen van een vrouw.

Het vrouwelijke lichaam 1

Het vrouwelijk lichaam, zit dat in ons hoofd? Is het een staat van zijn waar we kunnen uitstappen ?

De Venus van Willendorf is een vruchtbaarheidssymbool.

Het beeldje is 11,1 cm groot en wordt gedateerd tussen 24.000 en 22.000 voor Christus.

Dat beeldje werd de inspiratie voor de twee vereenvoudigde figuren die verwijzen naar het ultieme vrouwelijke. In mijn werk gebruikte ik overdreven ronde vormen die ook te zien zijn bij het venusbeeldje.

Ze kregen de naam van de eerste vrouw(en) volgens de bijbel, dit omwille van de ruimte waarin ze zich bevinden tijdens deze expo.

Lilith & Eva.

Deze beide werken werden het centrum van de reeks Female dat nu is te zien in de kerk in Schellebelle.

Het vrouwelijke lichaam  2

Het lichaam van Lilith (de donkere kant van het vrouwelijke)

Dit werk verwijst naar de Venus van Willendorf (24.000 - 22.000 voor Christus)

Het vrouwelijke lichaam  3

Het lichaam van Eva (de lichte kant van het vrouwelijke)

Dit werk verwijst naar de Venus van Willendorf (24.000 - 22.000 voor Christus)

Vergeten vrouwen

De fragmenten van Sappho ( Lesbos, 600 jaar  voor Christus) worden voorgelezen in de biechtstoel.
Ga gerust zitten en luister.

In de foto zit ook een verwijzing naar alle vrouwen die op de brandstapel zijn beland.

Laten we hen nooit vergeten. Aan het Prinsenhof in Gent staat voor hen een monument.

Het waren geen heksenvervolgingen tussen de vijftiende en de achtiende eeuw.

Het waren vrouwenvervolgingen.

Vrouwen aanhoren.

Verloren stemmen.

Verstokte stemmen

Versmoorde stemmen.

In het werk ‘female’ is Veerle Verbeke op zoek gegaan naar de verloren poëzie van Sappho.

Zij leefde zo’n 2600 jaar geleden in het oude Griekenland.

Ze was geen onbekende. Eigenlijk was ze zelfs zeer populair. Eeuwenlang werd er over haar geschreven en over de plek waar ze vandaan kwam, Lesbos.

Plato noemde haar de tiende muze. Ovidius schreef een gedicht over Sappho.

En toch zijn haar gedichten en haar liederen niet bewaard gebleven of gekopieerd geweest.

Ze werd vergeten in de flarden van de geschiedenis.

Wie was Sappho?

Was ze werkelijk lesbisch of was dit slechts de invulling van de fantasie van mannelijke schrijvers?

Ze bleef onbekend voor het grote publiek….

Tot wanneer er in 2014 teksten opduiken in Egypte op flarden papyrus

Nieuwsbericht op 30 januari:

"Twee gedichten van Sappho ontdekt"

Een papyroloog die aan de Britse universiteit van Oxford werkt, zegt dat hij twee onbekende gedichten van de dichteres Sappho heeft ontdekt. Sappho leefde in de zevende eeuw voor Christus op het Griekse eiland Lesbos.”

Vergeten vrouwen

De vrouw die de natuur volgt. Haar natuur.

Haar gezicht is beschadigd, maar haar blik is vastberaden

Fragmenten van vergeten vrouwen (biechtstoelen)

Medusa en Circe   de monsters van de mythologie

Medusa is een vrouw die als monster wordt afgebeeld in de mythologie. Haar verhaal is een verhaal van  slachtoffer van verkrachting  en die daar zelf nog eens de schuld van krijgt ook. De man is de held in het verhaal.

Medusa heeft het symbool van Perseus op haar voorhoofd. Perseus kreeg de opdracht om de Gorgo Medusa te doden.

Circe is de heks. Ze bezit demonische krachten en kan mannen in zwijnen veranderen. Ook in dit verhaal is de vrouw het monster en de man de held. Circe heeft een aureool van zonnestralen, de verwijzing naar haar vader Helios de zonnegod)

De laatste tien jaar worden er heel wat verhalen herschreven door vrouwelijke auteurs die de verhalen uit de mythologie in een ander daglicht stellen. Deze keer door de ogen van de vrouwelijke personages, waarin vrouwen ook helden zijn.

De blauwe dame

Geloof in de keuzes die je maakt. Volg je hart en kijk nooit om

De vrouw zonder gezicht

Deze vrouw heeft geen gezicht. Omdat vele gezichten van vrouwen passen in dit verhaal.

Je bent nooit alleen. Vele andere vrouwen maken of maakten hetzelfde mee.

Donderdag 19 september om 20u organiseren we een bijzonder salon met vrouwen.

Drie vrouwen, drie persoonlijke verhalen die wij gaan delen met jullie.

We gaan ook in interactie tijdens deze avond, bezoekers krijgen ook de kans om hun verhaal te delen.

"It happens to a lot of people, except, nobody talks about it."

En dat gaan wij doen, wij gaan erover praten.

Dit zijn de 2 vrouwen die mee aan tafel gaan zitten:

Henriette van Gasteren is vooral bekend als Lilith Love en haar erotische zelfportretten. Ze is auteur van verschillende fotoboeken en haar werk werd heel veel tentoongesteld. Henriette neemt het nu op voor vrouwen die slachtoffer zijn van geweld. Ze interviewde en fotografeerde 60 slachtoffers van geweld. Hieruit volgde het boek Silent Scream en een rondreizende tentoonstelling. Haar werk wordt gebruikt door de politie in Nederland bij de eerste intake van slachtoffers.

Cai Lesaffer is arts in een wijkgezondheidscentrum in Gent.

In deze positie heeft zij een uitstekend zicht op wat er gebeurt. Zij zal ons tevens een

overzicht geven van alle instanties en organisaties die slachtoffers kunnen opvangen en begeleiden.

Donderdag 19 september om 20u Studio Rodeberg, Rodeberg 12 in 9030 Mariakerke. Inkom 5 EUR ofwel via de webshop of aan de ingang.

www.studiorodeberg.be/shop

FEMALE 2023
in Kasteel Borluut Solo expo Sint-Denijs Westrem. (9 zalen)

Veerle Verbeke groeide op in de buurt van Dendermonde. Ze studeerde confectie en etalage. Ze was 20 jaar zaakvoerder van de tweedehands design fashion stores Brocolie in Aalst en Brocenbouche in Gent. In 2016 besloot ze voltijds kunstenaar te worden. Ze volgde academie schilderkunst in Geraardsbergen en Oostende om nadien volledig autodidact te worden. Sinds 2020 woont ze in Gent in Studio Rodeberg. Ze is gespecialiseerd in schilderkunst maar maakt ook tekeningen, digital art en installaties. Verder maakt ze projecten met polaroidfoto’s.

Ze is gehuwd met Jan De Proost (kunstfotograaf).

Samen organiseren ze op Studio Rodeberg maandelijks een salon waar ze kunstenaars en kunstliefhebbers samen brengen.

Over het werk van Veerle Verbeke

ARTIKEL IN THE ARTCOUCH 22/01/2023

Posted ByFrederic De Meyer

In de omvangrijke bibliotheek vanVeerle Verbekeen haar partner, fotograaf Jan De Proost, prijken de grote teksten uit de westerse filosofie, van Aristoteles tot Kant; de intieme gedachten van Kafka; de verzamelde werken van C.G. Jung. Het lezen geeft vorm aan haar eigen gedachten, aan de beelden die in haar hoofd tollen, hoewel ze haar vreemd genoeg niet beïnvloeden, meent ze, of zo ze dit doen, toch niet rechtstreeks: ze dienen als geschreven bevestiging voor de gedachten die haar als mentale beelden van binnenuit worden gepresenteerd, en die ze de vrije loop laat in haar schilderijen en pentekeningen. Een vrije doorstroom tussen het zijn, de projectie en de reflectie ervan, aan het papier of het doek toevertrouwd.

Het is een proces. Een natuurlijke evolutie. Enkele jaren terug startte ze na een moeilijke periode met lessen aan de academie. Instinctmatig maakte ze portretten van denkers en kunstenaars (die ook denkers zijn) die iets voor haar betekenden, een al dan niet gevoelige snaar wisten te beroeren. Topor, Man Ray, Walter Benjamin. Meer en meer vrouwelijke filosofen ook, die, gelukkig maar laattijdig, meer en meer belangstelling genieten. Hannah Arendt, Simone Weil, de Beauvoir. De portretten gelden als schuchtere statement, in die periode, een losrukken uit decircle of concern-de zaken en gebeurtenissen waar je geen invloed op hebt maar die op je wegen-, door het veruitwendigen van een intieme gedachten. Tegelijk een affirmatie van de eigenheid, van het Jungiaanse ‘zelf’, die ze benadrukt in een reeks zelfportretten. Een dubbele statement: in de expo in Campo Santo staan vier van haar zelfportretten op het altaar.

Het is geen ijdelheid, lijkt me, geen rebellie tegen weerbarstige omstandigheden, ook de innerlijke. Eerder een strijdvaardige acceptatie ervan. Een samenvatten van een levensloop die niet rechtlijnig is verlopen, maar een ondoorgrondelijke logica volgt. Richtingloos, maar niet doelloos.

Je ziet het in de evolutie, van reeks naar reeks, in de kapel niet chronologisch, maar gevoelsmatig geordend. Geen schikking of pikorde, een voorlopig totaalbeeld van een leven dat geleden heeft maar via talrijke omwegen naar een nog wazige kern leidt. Figuren verdwijnen, muteren langzamerhand tot fluïde vormen -“omhulsels van mijn muze”, noemt ze ze mooi.

Een reeks startte ze met twee hangende vormen, lusteloos en tam, weerzinwekkend wezenloos. Als reactie hierop ging ze deze vormen verder exploreren, hier en daar lijken ze zichzelf vanuit verschillende invalshoeken te analyseren, ietwat verrast om wat ze er vinden. De reeks mondt uit op twee grote werken waar de vormen transparant zijn en een herkenbare vorm hebben ingenomen. Een metafoor voor het traject van introspectie die ze met deze reeks heeft afgelegd? Ik kan de verleiding niet weerstaan het zo te interpreteren. Maar ik kan me vergissen. De kijker ziet uiteindelijk enkel wat hij zelf wilt zien…

Lees het artikel in THE ARTCOUCH

https://www.theartcouch.be/nieuws/veerle-verbeke/