Mijn innerlijke kind

In mijn digitale fotoalbum met ongeveer 6000 foto’s staat geen enkel beeld van een kind.

Hoe en waarom ik kinderloos ben gebleven was een keuze. Of die keuze bewust en geheel vrijwillig was dat moet ik nog onderzoeken. In ieder geval huisde er geen moedergevoel en ook geen biologische klok in mezelf. Nu ik de leeftijd heb om biologisch oma te zijn overvalt me soms een zweem van melancholie wanneer ik vrouwen met jonge kinderen zie. Ik ervaar dat vooral met 5 à 6-jarigen. En het kan me zomaar overvallen dat gevoel, zoals wachtende aan het damestoilet in het Prado museum in Madrid.

Ze stond net achter me met haar dochtertje. De manier waarop ze op haar knieën eventjes met haar kleintje praatte was heel vertederend, zorgzaam. Op zo’n moment overvalt me een soort van leegte. En tegelijk ook een innerlijke warmte bij het zien van zo’n mooi beeld.

Misschien is het gekoppeld aan mijn leeftijd, ik weet het niet. Wel is het een nieuw gevoel dat ik nog een plaats moet weten te geven

(Foto uit een reeks beeld over het innerlijke kind in onszelf)

Dius

Over het boek van Stefan Hertmans in de Minard, ik denk dat ik nog poging ga wagen om het boek te lezen.

Tijdens zijn gesprek met Melissa kwamen Nick Cave en Leo Apostel ter sprake. De atheïstische religiositeit was voor mij het kantelpunt om Dius nog eens ter hand te nemen. Stefan stelde me in ieder geval gerust, er komt een tijd dat het boek zal willen gelezen worden.

We hadden Dius al in huis toen het in september op de markt kwam. Maar ik had er totaal niet aan gedacht om het gisterenavond boek mee te nemen om te laten signeren zoals An.

A la minuut een vervangingspapier bedacht met een melancholische ode aan het bierviltje.

Onderweg (en mijn schetsboek)

Onderweg (boven de wolken en met turbulentie) in mijn schetsboekje.

Naar een werk van Lita Cabbelut dat te zien is in Real Academia de Bellas Artes de San Fernando in Madrid.

Ze heeft zich laten inspireren door Goya's prentenreeks ‘Los Disparates’

De schildpad

De schildpad lag op het midden van de weg. Het schild was leeg, het levend wezen waarschijnlijk dood. 

Het schild nam ik mee. 

En het werd een project. 

Are there any traces of God in the shield of this dead tortoise?

(Charcoal on paper)

Hieronymus Bosch

Daar staat hij dan, het pronkstuk van Hieronymus Bosch (circa 1450-1516). De hoofdreden van mijn bezoek aan het Prado. Tussen alle grootmeesters door wou ik me eerst in de Bosch energie onderdompelen. In volle gevleugelde euforie kwam ik de zaal binnen, nam bijna instant een foto van wat ik zag. Op dat moment riep de opzichter ‘no foto!’ Ik stond per direct terug met mijn voeten op de grond. 

De tuin der lusten, je kan er eeuwig naar blijven kijken. Overal is wat te zien. Er is geen hoekje onbenut gebleven. Wat precies de achterliggende boodschap is daar zijn al heel veel boeken over geschreven. Voor mij klinkt het zeer aannemelijk dat Bosch kennis had van Alchemie.

Als je in het Prado voor het schilderij staat heb je amper te tijd om alles te zien wegens de drukte. Liefst zou ik alleen zijn in de zaal, een comfortabele zetel voor het werk plaatsen en dan uren zitten turen in alle stilte.

Maar aangezien dat wishful thinking is stel ik me enorm tevreden met de onderstaande website waar je Bosch in de diepte kan bestuderen. 

Let wel, deze nacht heb ik al van Bosch wezentjes gedroomd. Het regende hevig buiten, waarschijnlijk is daarom mijn droomfantasie gaan aankloppen bij Hieronymus. Dus, wees gewaarschuwd. Bosch kruipt onder je vel.

The black paintings van Goya

De black paintings van Francisco Goya (1746-1828) die te zien zijn in het Prado waren nooit voor het publiek bedoeld. Hij schilderde deze reeks (1820-1823) in olieverf op de muren in zijn huis ‘the Quinta del Sordo’ (Het huis van de dove man). Na zijn dood werd het huis verkocht. De werken werden getransfereerd op doek in 1873. Bij het overbrengen werden correcties aangebracht. Zo ook bij dit werk met de heksen. Het werk werd ingekort. Aan de rechterzijde bleek nog een lege ruimte te zijn waardoor het middenpunt van het werk verschuift en de focus ergens anders komt te liggen.

My daimons

How I love my daimons 

In de Griekse mythologie is het oorspronkelijk de aanduiding voor een meestal goedwillend wezen dat ergens tussen goden en stervelingen in staat. 

Tijdens het christendom werd de daimon een duivel, een gevallen engel. Vandaag spreken we over ‘innerlijke’ demonen. Demonen zijn geen monsters die in het donker op ons loeren, het zijn krachten in onszelf. 

Kortom, ik hou het bij de oorsprong van het woord, onze 'geestelijke gids' 

Het werk van Lita Cabellut maakt deze donkere kant zichtbaar. Ze liet zich inspireren door Goya.

Lisa Cabelut in de Koninklijke Academie in Madrid

Cross at sunset

Dit werk trok ook mijn aandacht, vanuit mijn ooghoek drong het zich dwingend op. Het hing in Thyssen Bornemisza in de zalen vol met oneindig romantische landschappen. Eerlijk gezegd was dat een afdeling waar ik vlug doorheen ben gegaan. Om de eenvoudige reden dat het thema me iets minder raakt en dat ik onmogelijk alles kon bekijken. 

Maar dit werk kon ik niet zomaar voorbij lopen. 

Het is een werk van Thomas Cole, 'Cross at Sunset' (ca 1848)

Heel bijzonder. Na al die kruisafname en hangende christusfiguren, een leeg landschap met een gigantisch door de zonsondergang oplichtend kruis. Het kleurenpalet was prachtig. 

Misschien trok het ook wel mijn aandacht omdat ik me op dit moment probeer te verdiepen in het mysterie van de heilige drie-eenheid en de symboliek errond.

(een stukje op de website van het museum over Cole) 

"Cole’s devotion to the theme of the cross that features in many of his paintings is also reflected in a poem he wrote a year before his death, the final lines of which are closely related to this painting:

Brighter and brighter grows the cross

The mountain-tops are gold

And o’er death’s valley far across

The gorgeous light is rolled.

Sofonissa Anguissola

De enige twee beelden die ik zonder schuldgevoel nam zijn deze van het werk van Sofonisba Anguissola (Cremona, ca. 1532 - Palermo, 1625) 1 van de weinige vrouwen in het Prado! Toen was ik me nog niet bewust van de ‘NO FOTO POR FAVOR!’ roepende opzichters. 

Clandestien nam ik wel een glimps van de prachtige kleurenpracht van de EL Bosco’s, de schitterende zwarte reeks van Goya en aan de Las Meninas van Velázquez kon ik ook niet weerstaan. 

Nog steeds overweldigd door alle beelden heb ik toch mijn favorieten. De donkere reeks van Goya bleef het meest onder mijn vel zitten. En Bosch, tja Bosch blijft mijn absolute nummer 1

Madame Butterfly

Honderd jaar geleden overleed de Italiaanse componist Giacomo Puccini  (1858 – 1924). Reden genoeg om Madama Butterfly te gaan ervaren in de opera in Gent.  

John Luther Long schreef het verhaal in 1898. David Belasco maakte er een toneelstuk van. En Puccini transformeerde het naar een opera drama in 3 aktes. 

Madama Butterfly ging 120 jaar geleden in wereldpremière. 

Terug naar Gent, in de opera, gisteren, vrijdagavond….

De regie en vormgeving van deze Butterfly versie zijn in handen van het Argentijnse duo Mariano Pensotti en Mariana Tirantte. En er zit ene Maiko Nakamura aan de knoppen….

Wanneer tijdens de 2e akte het bekendste aria ‘Un bel di’ weerklinkt krijg ik kippenvel. Voor het eerst in mijn leven hoor ik dit live in de opera. Wat een zalig gevoel. 

De kleding doet heel hedendaags Japans aan. Het sobere decor is een treffende verbeelding van de kern van het verhaal. Het huis transformeert geleidelijk naar een zwaard van Damocles. 

Het accent dat het Argentijnse duo in deze klassieker brengt waarin we spiegels zijn voor mekaar is enorm symbolisch voor onze tijd. Daarom is deze versie van Butterfly zeer de moeite. Het oude tragische liefdesverhaal in een hartverscheurende hedendaagse interpretatie. 

The best version

Are you the best version of yourself?

In FULL colour?

Do you see the world

around you

As it is.

Or does your inner world

makes it

black and white?

(Oil on canvas)

Allerzielen

Ik verkies Allerzielen boven Allerheiligen omdat het beter klinkt.

De zielen zijn me meer genegen dan de heiligen.

All Hallows or Samhain.

Everything is better dan het vrijemarkthandelen en de plat gecommercialiseerde Halloween.

Back to old rituals

Uit de reeks ‘digitale collages uit een verzameling beelden’)

Over rituelen

Wat hebben wij in Gent toch bijzondere gebouwen. Vorige week stonden we op het zonovergoten Sint Pietersplein kijkend naar de O-L-Vrouw Sint-Pieterskerk te mijmeren over dat dit net een plek in het zuiden had kunnen zijn. Kerken, ze blijven me intrigeren.

Op radio 1 hadden Lieven & Rika Ponnet het over hoe begrafenissen steeds meer evolueren naar een slide show aan de lopende band voor besloten kringen. Het valt me ook op hoe koel en kil de crematoria zijn.

Onze zo nodige levensnoodzakelijk rituelen gooien we gewoon langs deuren en vensters buiten. Ik denk dat we deze evolutie toch eens gaan moeten herbekijken.

Iedereen is toch zo vol van het idee dat er zoveel eenzame mensen zijn.

Wel, volgens mij begint het daar.

Die besloten kringen aan de deur zetten en de herwaardering van de kerk als gebouw. De schoonheid, de dramatiek, de geur van wierook, de spirituele lading….dat kan geen enkel crematorium overtreffen.

Over Lee Miller

The secrets Lee Miller told me.

In 2020 haalde ik het verhaal van Miller vanonder het stof. Tijdens de lock down kon ik me oneindig verdiepen in het surrealisme. Via Man Ray werd het leven van Lee me in de schoot geworpen. Ik voegde haar toe in mijn reeks portretten van de vrouwelijke surrealisten. In de zomer van 2021 hing mijn portret van Miller in de expo in de Kunsthal in Gent. Niemand kende haar verhaal.

In de winter van 2022 werd ze onderdeel van mijn expo in Campo Santo en werd ze verkocht. Nog steeds hadden mensen geen idee wie Miller was.

Omdat ik haar verhaal zo bijzonder vond maakte ik terug een portret van haar.

Nu hangt ze in onze living en wordt haar verhaal met de wereld gedeeld. De film Lee is net uit in de cinema.

Op 24 oktober vertel ik tijdens het salon over de grote verhalen en de kleine anekdotes in haar leven.

Portret Lee Miller 6à x 40cm olie op doek 2024

About last night

Zo ging mijn openingspeech in de kerk in Schellebelle. Ik stapte met veel zelfvertrouwen de preekstoel op.

A dream came true.

Dit heb ik altijd al eens willen doen.

Gefezel in de biechtstoel

De geheimen die daar ooit zijn verteld geweest daar kan men een bibliotheek met vullen.

Wat werd er gezegd? Waarover gingen de zonden? Waren het werkelijk misdragingen waar men over sprak?

Werd er niet eerder gewoon het hart gelucht, een vrijblijvend gratis gesprek om het onzegbare anoniem gewoon even te kunnen vertellen….

Een altijd beschikbaar luisterend oor…

Tijdens de eerste dag expo in de kerk van Schellebelle viel me op hoeveel mensen kaarsjes kwamen aansteken.

Een ritueel dat hen zichtbaar deugd deed.

De kruik van Pandora

De doos van Pandora is een vertaalfout van Desiderius Erasmus. In het Grieks werd gebruik gemaakt van ‘Pithos’ (vat of kruik). Bij het vertalen naar het latijn maakte Erasmus de fout om dit naar ‘Pyxis’ te vertalen. Pyxis betekent doos. (Uit het boek Pandora’s kruik van Nathalie Haynes)
Het gaat het verhaal van Pandora alweer?

Omdat ze nieuwsgierig was en niet luisterde naar de raad van Zeus werd Pandora de oorzaak van alle ellende en chaos die er op de wereld werd losgelaten.

Dit was echter de mannelijke visie op de mythologie, waar zij zelf de grote helden zijn!

De vrouwen die in alle oud-Griekse verhalen voorkomen zijn monsters, extreem volgzaam of dom.

Sinds kort zijn er gelukkig heel veel hervertellingen van de mythologische verhalen, deze keer door de ogen van een vrouw.

Ben ik

Ben ik stil genoeg

Ben ik onopvallend genoeg

Ben ik klein genoeg

Wat denken mensen.

Draag ik de juiste kledingstijl

Gebruik ik een goeie kleur nagellak

en het juiste parfum

Wat denken…….. Mensen.

Schrijf ik geen fouten

Lees ik de juiste boeken

Heb ik diploma’s genoeg

Staan mijn woorden in de juiste volgorde.

Wat…….Denken mensen.

/ Past niet in de groep /

(Uit mijn schetsboek : “Confrontatie met angsten”)

Hier ben ik koning

Hier ben ik koning.

In mijn ivoren toren,

Binnen mijn vier muren.

Op mijn eigen eiland.

Niemand kan mij storen.

Ik ben onoverwinnelijk.

Gisteren tijdens een gesprek met een lieftallige jongedame (die weet wie ze is als ze dit zal lezen) ging het over hoe kunstenaars ( =ter verduidelijking vrouwen én mannen) angstvallig op hun eigen eiland zitten met al hun ervaringen, bedenkingen, plannen, expertise, technieken en hoe succesvol naar de buitenwereld stappen met hun werk.

Wij delen niet.

Liefst delen we niets.

Stel je voor dat de andere met ideeën gaat lopen en meer succesvol zou kunnen worden.

We zitten het liefst alleen op de troon waar niemand ons kan verstoren.

We hebben de hofnar afgedankt.

Hem buitengezet bij het op te halen afval.

In zijn spiegel kijken werd een té pijnlijke ervaring.

(Bic drawing ‘Me, the King’)

Wat mag, wat kan, wat niet?

Wat mag, wat kan, wat niet?

Wat kan net door de beugel?

Wat is vulgair? Wat is ordinair?

Wat is algemeen geaccepteerd?

Dat wat niet stoort?

Waar valt beeldende kunst onder?

In welk vakje leggen we de maatschappelijke ongemakkelijke beelden?

De onderste donkere lade met het etiket VERDOEMENIS

Ik ervaar dat ik mezelf die vragen stel, méér dan ooit tevoren.

Ik doe vrijwillig aan zelfcensuur.

Zijn schilderijen van naakte mannen ook gecensureerd?

(History of nakedness)

Veerle Verbeke tekening

Verbinding

Wat is dat ‘verbinding maken’ met de ander? Gisteren was dit thema één van de onderwerpen in het radioprogramma ‘de wereld van Sofie’ op radio 1. Een kritische blik op de massa zelfhulpboeken, een wildgroei aan coachende mensen en de eeuwige retraites.
Verbinding kan op elk moment, het ligt op straat, op een trottoir, gewoon onderweg in jouw dagelijks leven.
Verbinding maken is écht praten, écht luisteren, écht rondom jou kijken, even de klok stilzetten en binnenkomen in een wildvreemde living en je welkom voelen.
Na de expo ‘Troost’ kreeg ik het privilege om een aantal werkjes een nieuwe thuis te geven. De manier waarop mensen me even in hun cocon laten binnenstappen is hartverwarmend. Hoopvol om te ervaren dat zelfs in deze ‘egocentrische prestatie gerichte ratrace wereld’ er dit soort mooie momenten leven.

Foto, Nr 3 III uit de reeks van Troost (verkocht)

Oostende

Het eerste ‘Oostende bezoek’ dit jaar. Het is een ritueel geworden de zee groeten op 11 januari. Facebook liet me netjes herinneren dat ik er op 10 januari 2023 ook al was. Hoe mijn onbewuste biologische klok dit aanvoelt dat het tijd is om de zee te ademen.

Als kunstenaar en liefhebber van kunst kan ik ook niet anders dan Ensor en zijn tijdgenoten gaan bewonderen.

Wat een overdaad in het Muzee!

De grote stoorzenders waren de houten latten onder en bovenaan, ze leidden de aandacht af van de schilderijen. Het dicht bij elkaar hangen viel nog mee, dat kan je interpreteren als een overdaad op doek / een overdaad aan werken in de zaal.

Niettegenstaande mijn Spilliaert-fan zijnde was ik zeer onder de indruk van de kleuren van Ensor (zie onderstaande foto’s).

Al die kleurrijke werken bij elkaar, wauw!

Als het oog die overdaad aan roze, blauwe, groen en gele tinten registreert doet dat iets met het brein.

Dat was een hele bijzondere ervaring.

Het bracht me in een staat van euforie. Plots had ik geen last meer van de overdaad aan lawaai van kwetterende mensen en de aanwezige klassen met joelende kinderen.

Mijn handen

Ze hield van mijn handen. De manier waarop je beweegt intrigeert me, zei ze. Door haar leerde ik het woord understatement kennen. Ze gebruikte het woord wanneer ik sprak, zo’n kwart eeuw geleden. ‘Dat is een understatement’ sprak ze streng en wees ze me vaak vinger wijzend toe.
Dat was ik, inderdaad.
Een understatement.
Zoveel mogelijk dingen afzwakken, klein maken, er vooral niet opvallen.
Aangeleerde conditioneringen.
Maar mijn natuur besliste daar anders over. Ik ben gestopt met understatements. Nu staan mijn woorden in een extra dikke verflaag.
Door haar dacht ik vandaag terug aan mijn handen. Ze zijn ooit vereeuwigd. Zij heeft ze op doek gezet, zo’n kwart eeuw geleden.
Jaren later, toen ze een einde maakte aan haar leven belandden een aantal van haar werken in Ecoshop.
Daar, jaren later in die Ecoshop, stond ik aan de grond genageld toen ik dat schilderij van haar daar zag. Met mijn handen. Ik heb het niet gekocht en niet meegenomen. Het werk en het verleden zaten te dicht op mijn vel.

Foto ‘Selfie with hands’

Hokje

Ik ben in het juiste hokje terechtgekomen. Eindelijk. Daar voel ik me volledig thuis. In alle andere hokjes was het ook wel ok, alhoewel het wel wat wrong.

Soms was het gewoon te klein dat hokje.

Het paste wel, maar niet volledig.

Dan nam ik een volgend half passend hokje, waar ik ook tijdelijk verbleef.

Gelukkig heb ik nu een oplossing gevonden en hoef ik niet meer te verhuizen.

In mijn huidig hokje staan alle deuren open, en de vensters ook.

We zijn allemaal van dezelfde planeet.

Foto Jan De Proost ‘trying to have a conversation 

Oudejaarsavond

Wat doen jullie op oudejaarsavond?

Wij, we doen niets.

Het heeft me jaren gekost om met overtuiging en vreugde deze woorden uit te spreken.

We doen niets. Cool hé. Zonder vleugje melancholie of enige tristesse.

Ik hou vooral van de pré en post feestjes. Tussen de marge feestjes. Spontane feestjes. Maandag of woensdagfeestjes. Vrijdagfeestjes.

Voila, bij deze

Alvast mijn allerbeste feestwensen aan iedereen in feestkleed en stropdas

(BIC drawing ‘Giacometti is my DJ’)

Negen levens

Ik ben waarschijnlijk een laatbloeier in alles. Of ik heb negen levens, dat is ook een mogelijkheid.

Mijn eerste ferme allesoverheersende heartbreak ervoer ik zeven jaar geleden. Op latere leeftijd dus.

Al die broken heart songs uit mijn jeugdjaren begreep ik nooit echt ten volle. Die woorden raakte me niet, of eerder, ik begreep ze niet.

Nu sommige nummers uit de jaren tachtig terug op mijn pad wandelen snap ik eindelijk waar ze over zingen.

Na al die jaren begrijp ik eindelijk alle verhalen in al die boeken over dat thema.

Het getal zeven is dan ook zo mooi en symbolisch. Alles is onderhevig aan cycli. Na drie jaar voelt iets als ‘eigen’ aan. Na zeven jaar is de cyclus afgewerkt. Na negen jaar ben je pas klaar voor de volgende rondgang.

Foto: Inkt op papier. Tijd om te groeien is het mooiste geschenk dat je jezelf kan geven

Le café Français

S’avonds in Parijs op zoek gaan naar een geschikte restaurant is een kwestie van in de juiste omgeving op zoek te gaan. Liefst een etablissement met een inspirerend rood interieur, waar allerlei pluimage over de vloer komt, de bediening met stralende glimlach een streling voor het oog is en de muziek klinkt als, ah oui, Paris. Daar zat een interessante oude man die mijn aandacht even heeft vastgehouden.

Veerle Verbeke tekening

Over een woord

Een woord veroorzaakt een arsenaal aan mogelijkheden. Voor mij kan een woord zowel links als rechts als de volgende afslag rechtdoor en omgekeerd betekenen. 

Het woord ‘troost’ bracht me naar allerlei niet voor de hand liggende paden. Zoals het onderzoek naar het begin van alles, the big bang.
Troost in het gegeven dat wij allemaal afkomstig zijn uit dat ene kleine moment. Dat moment waar er niets was en er plots iets ontstond.
Troost in het feit dat wij allemaal ook terugkeren naar die staat van zijn.
1 geheel met alles en niets.

Foto: inkt op papier ‘the big bang’ Een onderzoek naar het beeld van het begin van alles. Een studie van de ontploffing van een atoombom. First Milliseconds of a Nuclear Explosion.

De stoomkoker

over huiselijk geweld

De stoomkoker staat al veel te lang op het vuur. Huiselijk geweld staat weer in de kranten.
Deze keer ligt de focus op Denderhoutem.
Er zijn een massa persoonlijke verhalen die de kranten nooit halen. Het zijn verhalen die ronddwalen tussen vier muren. Verhalen die verzwegen worden. Uit angst, uit schaamte. Misschien bij jou thuis, bij de buren of een vriendin.
Het reageren met geweld zit vaak al lang verweven in het gedrag van de geweldpleger. Zij ervaren een tekort aan woorden om expressie te geven aan hun angsten, daarom gaan ze over tot een fysiek antwoord. Het is zo belangrijk om niet blind te blijven voor deze problematiek en dit tijdig in te zien. Wacht niet tot er onomkeerbare definitieve schade wordt toegebracht.
Het gevoel van onveiligheid kan heel lang onder jouw huid blijven zitten. Dat heb ik lang geleden persoonlijk ervaren.
#stopviolenceagainstwomen#stopmetzwijgen

Foto: self portrait ‘Song to yourself, don’t let me disappear’

De stoomkoker

Nog zeven dagen

Nog zeven dagen voor mijn volgende expositie. 

Ik voel al een lichte euforie. De plannen zijn helemaal klaar in mijn hoofd. De ruimtes in het kasteel zijn virtueel ingevuld.
Wat kijk ik hier naar uit.
De titel "Female, een onderzoek naar de overschreden grens" begint een eigen leven te leiden. Zo was ik vandaag een hele dag op bezoek bij Louise Bourgeois. Virtueel weliswaar. De magische krachten van Frankenstein ben ik nog niet machtig genoeg
Wat is dat 'een vrouwelijk perspectief'?
Kan ik dit filteren uit een wereld die al eeuwen kijkt door een mannelijke bril?
Vertrekken wij niet vanuit het mannelijk perspectief omdat we het zo hebben aangeleerd?
Wat is de lijn die ik teken vanuit mijn vrouwelijk wezen?
Aangezien mijn lichaam vrouwelijk is, mijn hand vrouwelijk is teken ik daarom een vrouwelijke lijn?
Wat is dat vrouwelijk beeld, die vrouwelijke lijn, die vrouwelijke tekening?

Foto: één van mijn schilderijen uit de expo FEMALE

acryl op canvas

Hannah Arendt

De hedendaagse situatie in Palestina en Israël was in 1944 al duidelijk voor Hannah Arendt. Over het Zionisme had ze ook haar mening.
Ze schreef er heel enthousiast over het en pleitte voor de oprichting van een joods leger dat Hitler zou helpen verslaan. Toen in mei 1942 een zionistische conferentie besloot het zionisme volledig af te stemmen op de realisatie van de joodse staat, keerde Arendt zich van die ideologie af. Toen de zionisten in 1944 stipuleerden dat de joodse staat geheel Palestina moest omvatten zonder rekening te houden met de toenmalige bewoners voorspelde Arendt dat de Arabieren nu 'alleen nog de keuze hadden tussen vrijwillige emigratie of tweederangs burgerschap'.
Het zionisme waar Hannah Arendt van droomde, een revolutionaire en universalistische beweging, was nu definitief verdrongen door het eng nationalistische zionisme van Theodor Herzl.

Foto: Portret van de jonge Hannah Arendt acryl op canvas

Je bent mooier als je lacht

Je bent mooier als je lacht las ik onlangs.
Het is niet de eerste keer dat ik die woorden hoor in mijn leven.
Spontaan gaf ik gevolg aan het voorstel om te lachen.
Dat deed ik vroeger ook.
Ook als opgroeiende puber na een emo huilbui, ook als jong meisje voor die belangrijke mooie uitstraling op een foto, ook als iets oudere vrouw als ontwapenende woorden om mijn ‘bedreigende’ serieuze blik te breken.
Vandaag blijven die woorden langer hangen in mijn hoofd. Omdat ik er aandacht voor heb ontwikkeling door Sontag, Cixous, Irigaray, Kristeva en Bregje Hofstede te lezen.
Waar komt dat vandaan als (vooral) mannen die uitspraak doen?
Die uitspraak raakt het kleine meisje binnenin mezelf. Ze komt in een innerlijke tweestrijd. Ze wil niet lachen als anderen dat vragen, ze wil dat op het moment dat ze dat zelf wil. En toch gaat ze mee in het voorstel omdat ze niets liever wil dan leuk gevonden te worden.
LEUK, the magic word on Facebook.
Ik gebruik liever Eddy Wally’s legendarische ‘GEWELDIG’. Alleen al omdat er telkens een rood hartje verschijnt.

Foto: zelfportret uit de reeks ‘being a good girl’ uit de expo FEMALE

Ik breek mijn hoofd

Ik breek mijn hoofd
zachtjes.
De gedachte aan Cixous’ écriture feminine en Lacan’s concept of the phallus.

Foto : inkt op papier 2023

Your face is my face

Your face is my face is the face of all women in ancient history. That face tells our stories.
Wie kent niet de stoere verhalen uit de oude Romeinse en Griekse mythologie? Iedereen heeft er ooit wel eens eentje gehoord. Sommigen onder jullie kregen waarschijnlijk de hele tantaluskwelling voorgeschoteld en bleek het een sisyfusarbeid om dit alles te blokken. Voor anderen was het de Hoorn des overvloeds en een waar bacchus festijn.
Vorig jaar opende ik met heel veel nieuwsgierigheid de doos van Pandora en stond stil bij de verhalen van de Gorgonen.
Met argusogen ging ik op op pad in deze oude macho wereld

.
Foto: Digitale collage ‘All women’s history’ 

Over mythologie

Ik kan voor mijn onderwerp geen betere dag uitkiezen dan de eerste dag van het schooljaar .
De Griekse mythologie en de verhalen van Homerus.
Een reflectie van de toenmalige cultuur waar de positie van de man en de vrouw duidelijk worden beschreven. De mannen zijn de helden en de vrouwen uitermate tam of monsterachtig wild. Ondertussen zijn er al wat herschrijvingen geweest van de verhalen van vrouwen in de Griekse mythologie. Zo kregen onder andere Penelope, Circe, Medusa en Pandora al wat meer hedendaagse invullingen. Prosperine and Midas is een hervertelling van Mary Shelley, Frankenstein you know, geschreven in 1820. Volgens mijn zoektocht (correct me if I’m wrong) de eerste die zich ooit waagde aan een meer vrouwelijke versie. De afgelopen jaren kwamen er boeken op de markt van Pat Barker, Nathalie Haynes, Madeline Miller, Margaret Atwood met meer vrouwelijke invulling voor deze toch wel zeer mannelijke verhalen.
Toch mis ik iets…..Wat deze schrijfsters invullen is de vrouwelijke visie van de vrouw in deze mannelijke heldendaden.
Wat als Homerus een vrouw zou zijn geweest in een meer matriarchale maatschappij. Zou de Ilias en de Odyssee niet volledig moeten worden herschreven?
‘Playing with the gods

Foto: Circe uit de expo @TakeIn Gent acryl on canvas

Sorry

You just got caught in the crossfire

Sorry. You just got caught in the crossfire’. Dat waren de laatste woorden van een vroegere vriend aan de telefoon.
Mocht ik een man zijn geweest was dit me niet overkomen. Het is niet de eerste keer, neen, het is the story of my life. Vrouwen die de andere vrouw uit de weg willen ruimen om manlief te blijven behouden zijn al meerdere keren mijn pad gekruist.
Vriendschap tussen man en vrouw is blijkbaar nog steeds een probleem. De mogelijkheid tot verliefd worden en tussen de lakens belanden is nog steeds dé grote dreiging.
Is dit iets wat maar langzaam aan zal veranderen?
Of is dit net een gedrag dat nog meer naar buiten zal komen omwille van de steeds groter wordende onzekerheid in deze tijd?

Caught in the crossfire is just another word for killing people who are at the wrong place at the wrong time. Be careful with words

Foto: tekening potlood op papier.